4.

Otwieram okno, wita mnie kolejny dzień.
Nie masz co wspominać? Lepiej swe życie zmień.

Ostatnimi czasy ilekroć wyglądam przez okno, tęsknię za nawet najmniejszym promieniem słońca. Zima - wszystko fajnie, ale trzeba znać umiar. Jest dziesiąty marca, a ja wciąż biegam do szkoły w zimowej kurtce. Było miło, popatrzyliśmy na miękki, biały śnieg, pozachwycaliśmy się, poczuliśmy mniejszy lub większy klimat wioski Hogsmeade, ale już dość. Naprawdę.

W listopadzie miałam przyjemność oglądać Londyn w pełnym słońcu. Często powracam myślami do tamtych dni, bo były zdecydowanie wspaniałe. Wiele się zmieniło od tamtego czasu (nie mam grzywki - to chyba tak naprawdę największa zmiana), wielu ludzi straciło moją dobrą opinię na swój temat, jednak we wspomnieniach pozostają tacy, jakimi byli wtedy. I to jest w tym wszystkim najpiękniejsze - pamiętamy ludzi tak, jak chcemy ich pamiętać.
Z Hell i Fakturką zwiedziłyśmy już pół świata we wzajemnym towarzystwie i wbrew pozorom - naprawdę bardzo mi się to podoba! Bo może czasami drzemy na siebie wzajemnie wielkie i wredne mordy, czasami się wyzywamy i na moment przestajemy ze sobą rozmawiać, ale co z tego. Za jakiś czas planujemy powrót do Londynu, zabierając przy tym w bagażu Neluchę. Sarzewska jako osoba nadzwyczaj gościnna zapewne nas przygarnie i oprowadzi. :)
Prawdę mówiąc mój ostatni pobyt w Wielkiej Brytanii przekonał mnie w dużym stopniu do innych ras. Nigdy wcześniej nie miałam styczności z Muzułmanami, jednak mieszkając w ich progach przez prawie tydzień przekonałam się, że naprawdę równi z nich ludzie. I oprócz konewek w łazience nie różni nas praktycznie nic. A jeśli jestem już przy ludziach zamieszkujących Anglię - to właśnie za nich najbardziej na świecie kocham to państwo. Nie oszukujmy się - w Polszy na pewno nie zaufam obcej osobie na tyle, żeby dać jej drogi aparat i poprosić o wykonanie zdjęcia. Co ja mówię - w Polszy nawet wstyd się do kogokolwiek uśmiechnąć, bo zaraz myśli, że się z psychiatryka uciekło. Naród wspaniały, tylko ludzie kurwy.
Przeglądam zdjęcia, próbując przypomnieć sobie poszczególny dzień z wyjazdu, jednak po chwili stwierdzam, że większość sytuacji powinna chyba zostać wyłącznie w mojej głowie. Właśnie dlatego, że chcę je zapamiętać w sposób dla mnie wygodny. Nie ma mowy o negatywnych emocjach, chyba że przypomnę sobie bezpodstawny ryk w autobusie. Teraz mimo wszystko wspominam to dobrze - muzyka była lekiem na całe zło.
Z perspektywy czasu na wiele rzeczy patrzę inaczej. To pewnie dlatego, że grzywka mi nie przesłania połowy świata. Nie wiem w sumie.

Tulaski z Hell.

Ja i mój przyszły mąż. Pierwsze spotkanie, romantyczna randka.

Sentymentalnie i romantycznie nad Tamizą z Fakturką.

Pudi Pudi!

I jeszcze jeden z moich przyszłych mężów.

Po co nam łyżeczka. Zjemy palcem.
A resztę opakowaniem po tabletkach przeciwbólowych.

Tak zwiedzamy British Museum.
Byłam już raz - po co mi więcej.

Łódzkie.

Wszyscy mieli zdjęcie w czerwonej budce.

My też chciałyśmy - w czarnej.

Motto życia! <3

Trójca podróżuje po świecie.

Hell, wygrałyśmy babeczkę!

Ostatnie funty wprawdzie wydałyśmy, ale to co. :)

"Na K." - z pozdrowieniami dla Nelki. :D
(Wielka Sala Hogwartu).

Ryjson na sam koniec. London Eye.
(Grzywka!!!)