10.

Także tego... Moje życie szkolne chyba powoli zaczyna się kształtować i małymi kroczkami iść w dobrym kierunku. Pozaszkolne natomiast jest chaosem większym, niż ten na początku mitologii Parandowskiego. W blasku słońca jest już nieźle, trochę gorzej w blasku świec. 
W mojej głowie kręcą się tylko dziwaczne komentarze dotyczące poszczególnych osób, a idealnym podsumowaniem wszystkich myśli jest: zaskoczenie. 

Kiedyś oddałabym wiele za poznanie niektórych ludzi. Ba - to swego rodzaju pragnienie było gdzieś na szczycie mojego prywatnego Mont Everest marzeń. Do tej pory nie jestem w stanie zrozumieć, dlaczego cała bajka nagle zakończyła się ze skutkiem co najmniej beznadziejnym, a obiekty marzeń przestały być idealizowane zaraz po poznaniu. Iluzja zaczęła znikać, brutalnie ściągając pelerynę niewidkę z naprawdę licznych wad ludzkich, pokazując prawdziwe oblicza.

Inni ludzie, których darzyłam dawniej mniejszym lub większym uczuciem nagle przestały być tak odległe, jak niegdyś się wydawały. Stały się bliższe do zdobycia niż kiedykolwiek indziej, stając naprzeciw nas w odległości mniejszej niż długość ręki. Jedyny mankament sytuacji polega na tym, że te osoby również przestały dla mnie istnieć. Dawno temu zdążyłam zapomnieć. Bynajmniej nie po to, żeby po paru latach dać się omotać wokół palca i zmieniać całe dotychczasowe życie, które udało mi się zbudować bez obecności tych osób. 

Jeszcze inni ludzie, którzy pojawili się niedawno zaskoczyli mnie w sposób o dziwo bardzo pozytywny. W końcu nigdy w życiu nie pomyślałabym, że plus minus dwumiesięczna znajomość w jakiś sposób może podnieść mnie na duchu i wesprzeć. Nawet, jeśli ta znajomość zrobiła to przypadkowo.

Ludzie się pojawiają, a potem znikają. Większość z nich jest przy nas wtedy, kiedy mają problemy, a my mamy dla nich idealne rozwiązanie.
A potem odchodzą, zmieniają się, pokazują swoje drugie oblicze. I trzecie, czwarte, dziesiąte. Co najśmieszniejsze, często nie zdają sobie z tego sprawy. 

A po czasie znów wracają. Ale wtedy nie mają już czego szukać w naszych uprzednio ciepłych ramionach. Nie mają prawa szukać ukojenia w naszym głosie, który dawniej służył pomocą. 

I tego się trzymajmy. Było - minęło.

Cóż poradzić.

Przywilej powrotów zachowam dla nielicznych.

A żeby nie było, że znów zamulam, a niektórzy nawet nie mają pojęcia, o co mi chodzi, to drugą część notki napiszę w sposób bardziej ludzki i optymistyczny. Bowiem (za każdym razem, gdy sprawdzam notkę, czytam to słowo jako "bołim" :)) są przy mnie ludzie, dla których moje ramiona zawsze są otwarte i z wzajemnością. I nawet jeśli właściciele ramion czasami przyprawiają o ból dupy z wściekłości, to na dłuższą metę nie ma to absolutnie żadnego znaczenia. Bo przecież nie można się za długo kochać - Awantury są potrzebne. :)

Wpadłyśmy z moimi czterema ramionami i dwoma głosami na szalony pomysł opuszczenia paru lekcji w szkole. Pojechałyśmy do wspaniałej restauracji pod złotymi łukami, kupiłyśmy diabelsko burżujskie śniadanie i wymieniałyśmy między sobą informacje zdobyte w ciągu ostatniego czasu. Restauracja wcale nie nazywa się McDonalds, burżujskie śniadanie wcale nie było z kuponów, a informacje wcale nie były plotkami. 

Wychodząc z budynku generalnie biegłyśmy do samochodu z moimi ramionami, ponieważ dziewiątego kwietnia (ojej, chyba mam dzisiaj cztery i pół roku z moim chłopakiem) pogoda również wpadła na szalony pomysł. Śnieg spadł.

I tym optymistycznym akcentem zakończę post, ponieważ wszystko wielkimi krokami zmierza ku rozpoczęciu wątku "pogoda", a tego nie chcę ani ja, ani Wy. Podobno jestem specjalistką od awantur, a tydzień minął już dawno temu.

No. To żeby nie tracić humoru, na koniec kilka zdjęć z restauracji.

RÓŻOWA KOSZULKA -

- BEN BRUCE CLOTHES!!! :DD

CIESZI SZCZESZI JAK ZAWSZE NAJMOCNIEJ!

Ale Arlandria, Nela, Sara, Barbara i Icz też mocno.

Ramiona, za które dziękuję Bogu nie bez przyczyny. :)
I jeszcze za te Adamowe. Ale to już inna bajka.


Chyba jednak lepiej bez twarzy. :)